Je doet wel de dingen die je moet doen, maar nieuwe dingen ondernemen stel je graag uit. Je voelt je veilig in jouw bekende omgeving en in iets nieuws stappen is veel te eng. Je voelt je net een slak. Met je oogjes zie je alles, registreer je alles en als het te eng wordt, dan schiet je terug in je slakkenhuis. Je brein is continue aan het scannen of er gevaar is of dreigt of dat het veilig is. Je bent voortdurend bang om weer aangevallen te worden, gekwetst te worden of afgewezen te worden. Je baalt van jezelf, want je weet dat je op deze manier niet geniet van het leven en je geen plezier ervaart zoals je zou willen.
Overal waar je komt en je ziet mensen praten en dan lachen, dan denk je gelijk dat het over jou gaat en dat ze je uitlachen. Je hebt altijd het idee dat ze achter je rug om over je praten. Als iemand al naar je kijkt op straat bekruipt je het onzekere gevoel en gaan je gedachten met je aan de haal… “Zullen ze me raar vinden?” “Lelijk?” “Stomme kleren?” Etc. Het zorgt er iedere keer weer voor dat je je onzeker voelt. Het bezorgt je spanning in je lijf. Je voelt op die momenten gewoon de spieren tussen je schouders en je nek trekken. Het liefste zou je je onzichtbaar maken en rechtsomkeert gaan.
Tijdens een vergadering weet je geen woord uit te brengen. Je durft je mond niet open te doen omdat je bang bent dat ze je zullen afwijzen. Je denkt ‘Ik kan beter op de achtergrond blijven, ik voeg toch niks toe.’ Meningen van andere zijn vaak nog belangrijker dan die van jezelf. Want de angst om wéér eens afgewezen te worden, is te groot. Je baalt van jezelf en je zou zelfverzekerder willen voelen en echt te staan voor wat jij te bieden hebt, maar het lukt je niet.
Op zich ben je tevreden met je baan, maar je houdt jezelf kleiner dan dat je bent. Je weet dat er veel meer in je zit. Je hebt die vacature voorbij zien komen en je zou dolgraag willen solliciteren, maar je durft niet. De paniek schiet in je hoofd als je denkt aan een sollicitatiegesprek. Je gedachten blijven maar komen “kan ik dit wel aan?”, “straks lukt het me niet”. Rationeel weet je dat je het zou moeten kunnen. Het lijkt je ook leuk. Je wilt die functie ook wel, maar je bent als de dood dat je het niet kunt waarmaken. De druk van “dit gaat me dit gaat me zoveel stress opleveren en zoveel angst” zorgt voor de nodige zelfverwijten en de angst om te falen is zo groot dat je uiteindelijk niet solliciteert en je baalt weer van jezelf.
’s Avonds zit je wat eenzaam op de bank. Je zou best graag op stap willen gaan en plezier willen maken maar je hebt niet veel vrienden. Alleen durf je al helemaal niet te gaan. Je bent huivering voor grote groepen mensen en mensen die je niet kent. Je vertrouwen in andere mensen is enorm beschadigd. In grotere gezelschappen voel je regelmatig dat gevoel opkomen dat jij minder leuk, mooi, grappig etc. bent dan alle anderen daar. Het maakt je verdrietig en je voelt je eenzamer dan ooit.
