Dit vond ik in mijn mailbox:
“Goedemorgen Judith,
Heb je even … Wauw, wat ben ik blij dat ik bij jouw perron ben gestopt en dat jij bij mij wilde instappen om samen een halte verder te rijden. Ik voelde mezelf niet meer goed en wist ook niet hoe ik verder kon. Ik was erg moe. En jij gaf aan dat je kennis had om mij te helpen. En weet je, ik liet het eens toe.
De eerste sessie was emotioneel voor mij. Ik moest eerst even niet sterk zijn en breken. Het klinkt misschien gek, maar wat was dat een heerlijk gevoel om gewoon je veilig te voelen om in je ziel te kijken wat er vastzit en pijn geeft.
Toen ik de stap letterlijk gezet had op het nieuwe matje met de opgaande zon (althans in mijn ogen) en het liedje hoorde met de meest vredige en rustgevende muziek voor mij, wist ik dat ik contact had met mijzelf en kon ik mijzelf ook weer voelen en aanspreken. Ik voelde mij goed en kon mijzelf in een soort meditatie brengen en daar rust voelen. Maar toen wist ik nog niet dat ik nog meer hiervan kon genieten en mij nog beter kon voelen.
Verschrikt toen jij belde omdat ik onze afspraak was vergeten, mocht ik toch nog gelijk langskomen om de tweede sessie te krijgen en moest ik eerst dat accepteren en rustig worden en nam jij je mee naar mijn tuin, mijn doolhof, mijn besturingsmechanisme.
De zekerheid dat jij meeging en het gevoel van: we gaan daar eens flink doorheen lopen, maakte mij rustig en ontspannen maar ook nieuwsgierig. Zonder wat het voor mij persoonlijk allemaal betekende, wil ik met je delen dat er behoorlijk wat onkruid zat en ik ook wat kracht heb moeten zetten om dat weg te trekken. Hoe mooi dat de bloemen zich openvouwden en ik bij elke bloem een opgeruimd en warm gevoel kon toelaten. Hoe vol kun je zijn met een warm en gelukkig gevoel. Dat je in eerste instantie niet eens beseft dat je schoon bent en opnieuw kunt beginnen in je tuin. Met nieuwe zaadjes planten, en je onkruid tijdig op te ruimen zodat het niet overwoekert.
Afgelopen week heb ik dit allemaal gevoeld. Ik ben zoveel emotionele gevoelens kwijt dat ik nu niet meer zo moe ben. Ik doe onverwachte dingen en ga ‘s avonds na een werkdag gewoon nog op stap en van de bank af. Hoe dan, dacht ik. Normaal dacht ik al aan de day after en de gevolgen. Maar nu dacht ik: geniet en ga en leef!
Ik zet keihard muziek aan en maak met plezier mijn huis schoon. Nu werk gecombineerd met ME-TIME. Als ik met mijn dochters praat, doe ik dat op een bewuste manier en laat hen niet eerder weglopen nadat we elkaar echt in de ogen hebben aangekeken. Iemand op het werk sprak mij aan en zei: ‘Je bent zo zelfbewust en rustig en een vrouw met ervaring’. Mijn partner zegt: ‘Ik geniet als jij lacht. Dat maakt mij blij.’
Ik merk verandering en ben verbaasd over mijzelf. Natuurlijk ben ik wel eens moe, maar dan met een tevreden gevoel en niet uit angst. Ik voel me opgeladen en opgeruimd en heb ruimte voor nieuwe uitdagingen.
… Toen jij bij de volgende halte ging uitstappen, heb jij al mijn zware bagage meegenomen en laat je mij met een lege, mooie tas achter om daar opnieuw mooie herinneringen in te bewaren.
Dank je wel Judith. Van ziel tot ziel geloof ik dat jij een engel bent geweest in mij leven. Ik had je nodig en jij had een gave om mij aan te spreken.
Het klinkt misschien gek maar de derde sessie zouden we bekijken (wel gereserveerd) of dat nog nodig was. Maar ik wil geen sessie meer. Gek hè? Niet om jou, maar ik ben klaar. Ik heb nu zo’n lekkere rust over mij heen, dat ik gewoon eerst door wil.
Ik wil je best nog zien of spreken of bij je langskomen! Je moet het zien als een compliment hoor, ik heb rust.
Ik hoor graag eens van je,
Rachel 2.0″
Je kunt ook het artikel online lezen op foryou.nl
