"Vroeger was ik een goedlachse, optimistische vrouw..."
Ze zit tegenover mij. Ze is 41 jaar oud, heeft 4 kinderen en een goede maar drukke baan. Ze is moe.
Het is altijd druk op haar werk. Het werk op kantoor blijft liggen en als ze thuiskomt, ligt er steeds nog een hele boel “werk” op haar te wachten: eten klaarmaken, kinderen, strijk, dieren… Ze heeft ook nog eens 2 paarden en na de komst van de kinderen voelt dat meer als ‘werk’ dan als ontspanning.
Ze mist thuis ook de waardering voor haar inzet.
"Ik denk dat alle moeders dit wel herkennen: net gepoetst en de kinderen en man komen binnen met de schoenen zonder eerst eens de mat te passeren…of net alles opgeruimd maar dan beslissen de kids om een gezelschapsspel uit te halen dat dan toch niet zo leuk is als het eruit zag aan de buitenkant maar opruimen? Ho maar.“ Pfff dat is lastig hoor."
Ze maakt zich vaak boos en ontplof soms echt voor wat eigenlijk maar een 'dom stukje papier op de eettafel is. "Ik heb bijna geen geduld meer voor mijn kinderen, ik word sneller boos op hen. Ook kan ik minder verdragen van mijn man. Waar ik me heel hard aan irriteer zijn klagende collega’s die bv klagen over de strijk die ze hebben van 3 personen. Ik reageer daar dan niet op en ga gewoon weg als ze dit in groep zeggen. Als ze zoiets tegen mij persoonlijk zeggen probeer ik het onderwerp te veranderen".
Ze heeft het gevoel dat ze zichzelf kwijt is.
“Ik ben mezelf volledig kwijt, ik ben nog een schim van wie ik was. Ik voel me letterlijk en figuurlijk op.”
Tijd voor zichzelf heeft ze eigenlijk niet... Ze praat verder…
“Ik zit met een enorm tijdstekort om alles rond te krijgen. Ik heb een constante pijn in mijn nek/schouders die volgens de huisarts door de stress komt."
"Mijn hoofd staat niet stil en toch vergeet ik constant dingen, ook heel belangrijke dingen die me dan verdrietig maken.
Om een voorbeeld te geven: tijdens de afgelopen vakantie gingen 3 van mijn kinderen op kamp. Ze moesten een lunchpakket meenemen, bij 1 van de kindjes was ik de boterhammen vergeten te maken en had ik hem een boterhamdoos met enkel een vleesje, tomaatjes en een kaasje in meegegeven.”
"Ik ervaar tijdstekort en ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik voel me mentaal uitgeput.
Ik heb geen quality-time meer met de kinderen, met mijn man, met mezelf… Ik mis de tijd dat ik uitstapjes met de kinderen deed. Ik heb dan ook een heel groot schuldgevoel naar mijn kinderen. Ik heb het gevoel dat ik enkel nog maar zaag tegen hen. Ik herken mezelf helemaal niet meer. Vroeger was ik een goedlachse, optimistische vrouw. Nu zeggen mijn kindjes “mama houdt niet van grapjes”
Als ik haar vraag “wat zou je graag willen veranderen qua gevoel bij jezelf?” antwoord ze “Rust hebben en mezelf weer zijn?”
Ik stel haar de volgende vragen:
"Wat zou er voor jou veranderen als die goedlachse, optimistische vrouw weer aanwezig is?
Wat zou er allemaal veranderen als je al je ’shit’ uit je rugtas kunt gooien? De nek en rugklachten weg zijn…
Als je weer rust in je hoofd en in je lijf zou kunnen ervaren (ondanks alle verplichtingen in je leven)
Wat zou dat doen met je energie?
Hoe veerkrachtig zou je dan zijn?
Hoe zou je dan met alle drukte en gezin en verwachtingen en werk omgaan?"
Hier kom ik om de hoek kijken met mijn werk.
Dat is niet de situatie veranderen, maar wel hoe jij je erbij voelt.
Ze kijkt me aan en zegt: "dan zou het leven zoveel anders voelen…zoveel lichter…"
Een week later is ze weer bij mij. Ze straalt. Ze voelt zich al heel veel beter. De drukte is er nog steeds. Er zitten niet meer uren in de dag en het gezin en het huishouden vragen ook nog steeds aandacht, maar het vóélt anders.
