Van schuld en controle naar acceptatie en innerlijke vrijheid

Je ligt in bed. Het huis is stil, maar in jouw hoofd raast het alsof er een storm voorbijtrekt. Je draait je om, plukt aan de deken, ademt onrustig. Je lijf is moe, maar slapen lukt niet, want daar zijn ze weer. Die zinnen die zich maar blijven herhalen in je hoofd. “Had ik maar dit… Waarom zei ik dat… Hoe kon ik dat doen?” 
Je zit vast in een eindeloze herhaling van spijt. Alsof je hoofd jou wil straffen door alles steeds opnieuw af te spelen. Gek word je ervan. 

Elke keer trekt je borst samen. Je keel klemt dicht. Je voelt je klein worden in je eigen bed, het voelt als boeten voor fouten die je misschien niet eens gemaakt hebt. Je hebt het altijd op jezelf betrokken. Want dat is wat je doet: jezelf de schuld geven. Voor alles. Voor dingen die je niet kon weten. Voor situaties waar je geen invloed op had. Voor de kleinste vergissing, een verkeerd woord, een blik, zelfs keuzes van jaren geleden.

Je zit vast in een eindeloze herhaling van spijt. Alsof je hoofd jou wil straffen door alles steeds opnieuw af te spelen. Je denkt terug aan keuzes die je anders had willen maken. Woorden die je liever niet had gezegd. Relaties waar je anders mee om was gegaan. Steeds weer dat knagende gevoel: “Had ik maar…”

Terwijl jij jezelf in stilte veroordeelt, sla ja alle spanning en stress op in je lijf. Je schouders voelen strak, je buik voelt zwaar, je adem stokt ergens halverwege je longen. Je staat op scherp, ook al lig je stil. Altijd alert. Altijd bang om iets verkeerd te doen. Je houd de controle vast, om te voorkomen dat iemand je straks afwijst of teleurstelt.

Je zorgt. Je geeft. Je cijfert jezelf weg. Want 'nee' zeggen voelt egoïstisch. Tijd nemen voor jezelf voelt verkeerd, dus houd je je groot, trek je het masker van 'sterk en verantwoordelijk' op en speel je de rol die iedereen van je verwacht. Maar... van binnen brand je op, maar van buiten lijk je de rots waar iedereen op kan leunen. Alleen jij weet dat je ondertussen kapotgaat van de last die je draagt.

Die onzichtbare rugzak vol schuld, spijt en zelfverwijt. Een rugzak die elke dag zwaarder lijkt te worden. Al weet je diep vanbinnen dat het niet eerlijk is, dat je niet alles had kunnen voorkomen of goedmaken, je kunt het niet loslaten.
Ergens geloof je nog altijd dat het jouw fout is. Dat jij degene bent die had moeten weten, beter had moeten doen. En dat idee vreet je op.

En toch… ergens diep vanbinnen is er dat stille verlangen. Een stem die zegt dat het ook anders kan. Je verlangt ernaar om niet langer gevangen te zitten in dat eindeloze zelfverwijt. Je wilt die rugzak eindelijk neerzetten. Je schouders laten zakken. Voelen dat je adem rustig door je buik stroomt, zonder dat je lijf zich steeds vastklemt.

Je verlangt ernaar dat spijt niet langer als een schaduw achter je aanloopt. Dat je keuzes uit het verleden met zachtheid kunt bekijken, zonder dat ze je blijven achtervolgen. Je wilt vrede sluiten met wat geweest is, zodat je vrijer kunt zijn in het nu.

Je verlangt naar jezelf toestaan om even niet sterk te hoeven zijn. Om fouten te maken zonder dat je je eigen waarde in twijfel trekt. Je wilt weten hoe het voelt om jezelf te vergeven, zonder voorwaarden. Om je niet langer schuldig te voelen als je kiest voor jezelf.

Je wilt vrijheid. Niet die grote, ongrijpbare vrijheid van perfect geluk, maar de eenvoudige vrijheid om jezelf te zijn zonder schuld, zonder moeten, zonder het constante gevoel dat je tekortschiet. Je wilt wakker worden met een licht lijf en een kalm hoofd. Jezelf aankijken in de spiegel zonder oordeel. Gewoon met mildheid. Met acceptatie.

En misschien nog wel het meest van alles: je verlangt ernaar om weer te bewegen vanuit rust. Niet meer in de kramp van controle, maar in de zachte stroom van vertrouwen. Vertrouwen dat het goed is zoals het is. Dat jíj goed bent zoals je bent.

En precies dáár gaat deze sleutel over. Over stoppen met vechten tegen jezelf. Over niet langer alles willen fixen of controleren, maar de spanning stap voor stap loslaten en zachter worden voor jezelf. Over het toestaan dat je verleden je niet langer gijzelt, en je eindelijk ruimte maakt om verder te gaan.

Het gaat niet om perfect zijn. Het gaat niet om sterk moeten blijven. Het gaat om accepteren dat je goed genoeg bent zoals je bent. Dat je fouten mag maken. Dat je niet langer hoeft te boeten of jezelf kleiner te maken, want pas als je jezelf toestaat om los te laten, ontstaat er iets nieuws: innerlijke vrijheid. En die vrijheid voelt als lichte schouders, rust in je hoofd en de ruimte om weer te bewegen zoals jíj dat wilt.

Je kunt zelf al met een paar dingen aan de slag gaan. 

• Ga bewegen, ook al ben je moe. Al moet je je letterlijk van de bank slepen en roepen 1000 stemmen in je hoofd dat je geen zin hebt... GA TOCH. Ga bijvoorbeeld wandelen of fietsen in de natuur. Of wandel langs de zee of in het bos en luister naar de geluiden van de natuur. Ga in de tuin werken en onkruid wieden. Grote kans dat je daarna ook nog eens helemaal blij wordt van je tuin. 

• Houd een dagboek bij en schrijf elke dag eens op waar je dankbaar voor bent. Schrijf in een notitieboek je ‘to do lijst’. Zo kun je je hoofd leegmaken en de gedachten aan alles wat je moet makkelijker loslaten. 

• Ga mediteren. Dit hoeft niet moeilijk te zijn. Je vindt online genoeg geleide meditaties die je uit je eigen gedachten halen. Je kunt je ook aanmelden voor mijn eigen Joyful Audio's.

• Luister naar muziek waar je blij van wordt. Zoek iets waar je vroeger helemaal van uit je dak ging. Lekker hard aanzetten ook :-)

• Knuffel met je kinderen, je partner, je lief of je huisdier. Knuffelen helpt te ontspannen. Wist je dat al na 20 seconden knuffelen hormonen vrij komen waar je een gelukkig gevoel van krijgt.

• Je kunt mijn Blogbericht lezen met tips om stress te verminderen

• Wil je alvast een 1e stap zetten naar meer rust in jezelf en in je huis? Download dan mijn e-book met bruikbare tips die je zelf al kunt toepassen, het herkenen van problemen (spanning, onrust in huis en in jezelf) en concrete, laagdrempelige oplossingen.