Hoe zou het zijn om je gevoel te uiten in plaats van je gevoel uit te schakelen.
Hoe zou het zijn om je gevoel te uiten in plaats van je gevoel uit te schakelen.
Je zit aan de keukentafel. De dag was druk, maar dat ben je gewend. Alles is geregeld, iedereen tevreden. Je handen rusten in je schoot, maar je merkt dat je vingers nog trillen. Alsof je lijf niet doorheeft dat het klaar is. Je adem blijft hoog, oppervlakkig. Je hart klopt sneller dan nodig is. En dan voel je het... die ellendige brok in je keel die je nooit hebt doorgeslikt. Een gevoel dat je tegenhoudt met gedachten. Want stel dat je het toelaat? Stel dat je écht voelt?
Je slikte het al zo vaak weg. Ooit leerde je: tranen zijn zwakte. Gevoel is onhandig, dus duwde je het omlaag en duwde je door. Sterk, altijd maar doorgaan en altijd verder en sneller.
Die gedachte alleen al maakt je lijf gespannen. Je schouders branden van de spanning, alsof je tegen een deur leunt waarvan je weet: als ik hem open, komt er te veel tegelijk. Verdriet dat je niet kunt sturen. Boosheid die je niet netjes kunt parkeren. Een leegte die in je borst trekt, alsof er een gat zit dat nooit gevuld raakt. Dus ga je weer terug in je hoofd, want denken voelt veiliger dan voelen en geeft houvast. Analyseren voelt veiliger dan je overgeven aan je gevoel. Met denken heb je grip en ben je in controle.
Je denken is een muur. Een muur die je hebt opgetrokken om de pijn buiten te houden. Je beseft echter maar al te goed dat je daarmee ook de zachtheid waar je zo naar verlangt buiten houdt. Je mist de rust en de warmte. Dat gevoel van eindelijk thuiskomen in jezelf.
Maar eerlijk? Het kost je zóveel energie. Het is alsof je altijd vooruit moet denken, altijd moet opletten, altijd sterk moet zijn. En diep vanbinnen verlang je naar zachtheid, maar je durft de deur ernaartoe nauwelijks op een kier te zetten. Want wat als het je overspoelt? Wat als je instort? Wat als je niet meer overeind komt?
En dáár zit je échte worsteling. Niet dat je teveel denkt, maar dat je zo bang bent voor wat er loskomt, als je eindelijk stopt met vechten.
